Met mijn hand onder mijn kin,
met mijn eeuwig natte wangen,
keken heldere kijkers recht de wereld in.
Daar zag ik al wat krom was. Daar dacht ik alles recht.
Daar leerde ik: men vindt het moeilijk als je dat dan zegt.
Dus bouwde ik een prachtige façade van lief en lachen,
maar daarachter doofde ik mijn vuur tot een waakvlam.
In verstikkend, oorverdovend donker kromp ik.
Vertikte de tijd.
Ze zeggen wijsheid komt met de jaren.
Ik was mijn eigen-wijs-heid steeds meer kwijt.
Ik wist; ik heb een inner weten.
Eeuwenoud, met geen toets te meten.
Kijk, ik zie de naakte waarheid.
Ik breng het aan het licht.
Met mijn blote oog blaas ik in dat wat dicht
en weggestopt of doodgezwegen bleef weer leven.
Waar lege plekken plaatsen zijn voor nieuw te planten zaden.
Waar zaken serieus zijn en ook serieus mogen raken.
Ieder vonkje van mijn vuur, ieder stapje op mijn weg,
brengt me dichter bij mijn licht,
verheldert wat ik voel, ben, zeg.
Als je je blik opent, loslaat wat hoort en moet
Als we van hart tot hart ontmoeten,
ontstaan oneindige mogelijkheden,
als magie, zo voor je neus.
Besef je plotseling:
ik heb altijd een keuze
en de wereld ligt aan onze voeten.
Dan zie je ál wat krom is, dan denk je alles recht,
en dan vindt men het maar moeilijk als je dat wat waar is zegt.